Je bent jong en je wilt wat van het leven maken. Als meisje kies je dan niet snel voor het vak van vrachtwagenchauffeur. Voor Mandy Quinten is dat onbegrijpelijk. Zij rijdt al jaren voor Simon Loos, net zoals veel andere (jonge) vrouwen die de vrijheid zoeken. ‘Ik ben zelf niet zo van de gelakte nagels, maar als je dat wel bent, hoef je je hier echt geen zorgen te maken.’
Mandy (29) van onze divisie Beneluxtransport in Maasdam begon tien jaar geleden op de vrachtwagen. Na de havo, die ze met succes afrondde, volgde ze een BBL-transportopleiding en haalde haar rijbewijzen. Want één ding stond voor haar vast: ze moest en zou chauffeur worden. Dat krijg je ervan als een dreumes regelmatig met pap mee mag op de vrachtwagen. Mandy werkte bij verschillende bedrijven. Zij begon op een trekker-oplegger en reed met van alles wat los gestort kon worden. Daarna stapte ze over op een tautliner, ook weer bij een transportbedrijf in de buurt van het Brabantse Liempde waar ze woont. Na een paar jaar uitzendwerk, waarover ze minder te spreken is, solliciteerde ze in 2013 bij Simon Loos in Eindhoven. Mandy: ‘Ik moest gewoon vast werk hebben. Weet je, eigenlijk trok distributierijden mij helemaal niet zo, maar ja, het was crisis en dan pak je wat je pakken kan.’
Spelen met luchtvering
Nu denkt ze heel anders over distributiewerk. Mandy: ‘Het is prima werk. En over de verdiensten heb ik niks te klagen. Je zit lekker rustig alleen in je auto, de muziek kan zo hard als je wilt en je hebt van niemand last. Ik ben dik tevreden bij Simon Loos. Ja, ook voor vrouwen is winkeldistributie een mooi vak. Kilometers maken is echt niet iets wat alleen mannen leuk vinden. En het is geen vuil werk, hè. Er rijden bij Simon Loos genoeg meiden die tot in de puntjes verzorgd op de wagen zitten. Meestal vervoer ik pallets van DC naar DC. Het laden en lossen met een elektrische pompwagen is niet zwaar. Als ik eens een dag vol rolcontainers zit of pallets met een handpompwagen moet lossen en laden, dan voel ik dat natuurlijk wel ’s avonds, maar dat komt niet heel vaak voor. En als het echt te dol wordt, doe ik de luchtvering van de trekker een klein beetje omhoog en de oplegger een klein beetje omlaag. Dan rollen de containers een stuk makkelijker. Je moet het niet moeilijker maken dan het is.’
Toch wel stoer
Als je Mandy ziet (meisjesachtig, 1.60, olijke blik), zou je niet zeggen dat ze al tien jaar op de wagen zit en zeker niet dat ze ook nog eens moeder is van een zevenjarige dochter. Toch is dat wel het geval en meteen ook de reden dat ze parttime werkt. Mandy: ‘Maandagochtend vertrek ik om 05.00 uur uit Maasdam. Woensdagavond ben ik weer thuis. Dan kan ik in een paar dagen toch mijn uren maken. Ik slaap onderweg in de wagen. Die is van alle gemakken voorzien. Natuurlijk mis ik mijn dochtertje dan, maar het gaat nou al jaren zo, en zij is er inmiddels aan gewend. En vergeet niet dat ik vier dagen in de week alle tijd voor haar heb. Wie er oppast? Oma, en mijn man natuurlijk. Werken bij Simon Loos bevalt mij prima zo.’